به طور کلی در بالای زمین برای خطوط آب از اتصالات لوله استیل استفاده می شود. سیستم های لوله کشی زیرزمینی را می توان از فولاد، فولاد با پوشش سیمانی یا پلی اتیلن با چگالی بالا ساخت.
بتن گاهی اوقات استفاده می شود اما به ندرت مقرون به صرفه است مگر در قطرهای بزرگ. چگالی خوردگی نمی کند، در برابر تجمع رسوب مقاومت می کند و بسیار انعطاف پذیر و سبک است.
اما چون در هنگام گرم شدن از کار می‌افتد، فقط می‌توان از آن در تاسیسات مدفون استفاده کرد، جایی که از آسیب مکانیکی و گرمای تابشی نیز محافظت می‌شود.
شیرهای پروانه ای با کارایی بالا و شیرهای دروازه ای برای شیرهای بلوک در سیستم های توزیع آب آتش توصیه می شوند.
آنها باید به طور قابل قبولی خاموش شوند و از مواد آب بندی استفاده کنند که با افزایش سن متورم یا خراب نمی شوند.
هر دریچه ای که ممکن است دفن شود، و بنابراین ممکن است تعمیر و نگهداری مکرر انجام نشود، باید بسیار بادوام باشد.
لوله استیل باید جوش داده شود، به جز اتصالاتی که برای سرویس باید جدا شوند، که فلنج می شود. ضروری است که جوشکاری توسط صنعتگران ذیصلاح انجام شود و تحت بازرسی دقیق قرار گیرد.
فلنج های آمونیاک (و ترجیحاً برای سایر مبردها) باید از نوع زبانه دار و شیاردار باشد که واشر را به دام می اندازد.
لوله استیل باید از اتصالات لحیم کاری شده استفاده کند. می توان آن را برای شکل دادن در اندازه های کوچکتر خم کرد و استفاده از فنرهای خمشی یا فرم دهنده ها برای حفظ سوراخ کامل توصیه می شود.
در مواردی که اتصالات مورد نیاز است، این اتصالات باید از مس یا برنج باشد تا شکاف اتصال مویرگی صحیحی بیش از 0.2 میلی متر نداشته باشد و با آلیاژ لحیم کاری به هم وصل شوند.
لحیم کاری لوله استیل در هوا، لایه ای از اکسید مس را در داخل باقی می گذارد که ممکن است جدا شده و در اطراف مدار حرکت کند.
بنابراین لازم است قبل از گرم کردن نیتروژن به لوله منتقل شود و تا زمانی که لحیم کاری کامل شود، جریان حفظ شود. استفاده از گریدهای خاص نیتروژن بدون اکسیژن یا بدون رطوبت ضروری نیست.
